.

       آه ای فرزند  

     آن مرد بُز گالش از بالاي كوه از آسيا برِ  چاك رود آمده بود. چاروق بدون پاشنه به پا داشت. خورجين پشمي دستش بود با تصاوير و نقش هاي هندسي.

    دكتر خوشلو روپوش سفيد تنش بود. با نگاه تيره به او خيره شد و از زن و بچّه اش پُرسيد.

    بُز گالش دست بُرد از توي خورجين اش مار دو سر بيرون آورد به رنگ شعله­ ي آتش. مارييلاق. برش گرداند زير شكم اش سفيد بود. گفت  ماده است. نيش اش خاك و خاكستر مي كند. براي دكتر سوغات آورده بود. بچه اش هم ديگرشكم روش نداشت .

   سرهاي مار مي چرخيد. به يكديگر ­زُل مي ­زدند. همديگر را زبان مي زدند. با هول و ولا رو برمي گرداندند و به دور و بر خود فس فس مي كردند.

   دكتر گفت : " نمي ترسي نيش ات بزند ؟ "

   بُز گالش گفت : " من سينه شيرنخورده ام. سّم مار خورده ام. توره بادم. "

   مار را يك روز قبل از بارش باران به دام انداخته بود.

   دكتر شيشه­ ي خالي شير بچه دست گرفت، بُزگالش مار را توي شيشه كرد. روي شيشه رج به رج  خطوط افقي بود با اعداد لاتين. نقش و نگار كودكي هم نقرشده بود كه داشت مي خنديد. بُز گالش سر پوش لاكيِ شيشه را سوراخ كرد گفت :" هر روز يكي دو تا پروانه، كرم ابريشم بخورد بس اش است. گرسنه هم باشد چند هفته زنده مي ماند. "

    دكتر اخم كرده بود. گفت: " زنت چه مي كند ؟ "

    بُزگالش گفت: " در پشه بندِ جغله مغله­ ي ارباب، شب ها پشه مي كُشد. "

    عجله داشت راه بيفتد. از دوج كامانكار جا مي ماند و شب در جنگل گم مي شد.

    دكتر شيشه­ ي شير را به خانه اش آورد. چند روز به مار غذا نداد. مار نمي مُرد. چنبر مي زد. سرهايش را بلند مي كرد و به كودك روي شيشه زُل مي زد.

    مار را در الكل غرق كرد و با کاردکِ داغ سوراخ سرپوش را كيپ كرد.

    در اتاق خواب شيشه را روي لبه­ ی پنجره گذاشته بود. شب ها چراغ را خاموش مي كرد و به بستر مي رفت، نور چراغ برق كوچه روي برآمدگی پنجره مي افتاد.

   درتختخواب سرد دو نفره سیگار روشن می کرد و به شیشه ی شیرنگاه می کرد.مار زنده به نظر می آمد. به آرامی می جنبید. سرهایش را بلند می کرد و چهار چشمی به کودک شیرخوارخیره می شد.