.

    زن  برفی

   شب دير وقت قدم زنان با سر خوشي به سيگار دان هيل اش پُك مي زد و از شب نشيني به خانه بر مي گشت. برف باريده بود، بند آمده بود و دوباره نم نم مي باريد. تاج درختان كنار خيابان  زير سنگيني برف خم شده بود. سطح آسفالت پوشيده از برف بود. نه آينده یی نه رونده یی . شب برفی بود و سکوت و مردی میانسال با شال گردن بلند و پالتویی که دکمه هایش باز بود.

  درنبش خيابان نوغان زني روي سنگ جدول نشسته بود وزانوهايش را بغل زده بود. روسري اش روي شانه هايش افتاده بود.

   مردگفت : " چي شده ؟ چرا اين وقت شب اينجا نشسته ای. "

   زن سر بلند كرد . پچ پچ كنان گفت: " مي خوام برم شاه بلوط محله . جاده ي اداره ي نوغان بسته است . ماشين رفت وآمد نمي كنه ."

   مرد گفت : " اينجا بشيني از سرما يخ مي زني. بلند شو بريم خونه. توي همين كوچه. تا فردا صبح گرگ با تو کار نداره."

   زن سر برگرداند. برف روي جاده ي اداره ي نوغان تلمبار شده بود وهمچنان نم نم مي باريد.

   مرد شُل و ول دست انداخت زير بغل زن  بلندش كردگفت : " راه بيفت بريم. آنقدر سمن است یاسمن را نمی بینی."

   از حياط وسيع پُر از دار و درخت عبور كردند. چراغ هاي خانه خاموش بود . چلچراغ سالن را روشن كرد . خانه سوت و كور بود .

   گفت : " برو بشين كنار شومينه  تن و بدن ات گرم بشه. مي رم برات يك فنجان چاي داغ بيارم. "

   كلاهش را از سر برداشت . شال گردنش را بازكرد. پالتويش را در آورد و از جالباسي آويزان كرد و همان طور كه ازپله ها به آشپزخانه مي رفت زن را ديد كه روي قاليچه ی  كنار شومينه كزكرده و خودش را به گرماي آتش سپرده است.

   زن روي زمين كنار شومينه كز كرده بود. گرما ي آتش اورا در بر گرفت. گونه هايش گُل انداخت . برف دانه هاي سرو صورتش آب شد . روسري و مانتو و جوراب و لباس هاي زيرش آب شد . اندام تركه یی برهنه اش با آن پوست سفيد كه كُرك هايش در پرتو نور آتش طلايي شده بود آب شد . بخارشد. هیچ و پوچ شد و چيزي از او بر جا نماند .

   مرد فنجان به دست به سالن آمده بود . پرتو آتش در نقش و نگار وگُل و بلبل قاليچه ي پاي شومينه مي رقصيد و موجِ شتابانِ سايه روشن ها در ديواره هاي گرم بخاري پخش مي شد .

   در بالاي پله ها به درهاي بسته ي اتاق ها چشم چرخاند با خودش گفت، اون زن كجا رفت ؟