.

  محدوده‌ی جشن تولد ملودی

  در آن بالا، در میدانچه‌ ی یک غنچه دو برگ، دخترکی در لباس شلیته‌ ی لیفه‌ دار و جلیقه، سال‌ها است زنبیلچه‌ ی پر از برگ سبز چای را با یکدست روی شانه‌اش نگه‌ داشته و به سرازیری پیش پایش خیره مانده است. خیابان یکطرفه است. با شیب تند از یک غنچه دو برگ پایین می‌آید. آسفالت در نور غروب، آبی نفتی و خاکستری گندیده است. اینجا، پای کانتینر زهوار دررفته که انبار آرد است، کفی می‌شود. چراغ راهنمایی احتیاط دم‌ به‌ دم چشمک می‌زند. خیابانِ سوت‌ وکور همان‌طور که به‌ طرف پوزه‌ی کوه امتداد می یابد، باریک می‌شود. در آن دورها، کوه دک و پوزش را جلو آورده و بوته‌ ها و شاخ و برگ درختان بی‌بر و بارش، تاج درختان پرتقال و نارنجِ حیاط خانه‌های آن‌ ور خیابان را بغل کرده و ته خیابان را خفه کرده است. دامنه‌ ی کوه پوشیده از باغ چای و خانه‌ها با بالکن کوچک و حیاط درندشتِ پر از دارودرخت. غبار نرم و برگ‌ های سوزنی کاج کاشفی خیابان را تیره کرده است.

  در پیاده‌رو، پشت به کوه، مرد جوانی روی سکوی سنگی، پای‌چراغ راهنمایی نشسته بود.

  پسر کله‌اش گِرد و پسِ‌ سرش صاف است. گویا ملاج قدامی‌اش در چفت‌ وبست شدن عجله کرده است. پوست صورتش کک و مکی و استخوان پل دماغش برآمده است و از دهان نفس می‌کشد. کاپشن بی‌آستین دو رو تنش است.

  پسر به چیز به درد بخوری نگاه نمی‌ کرد. پلک می‌زد و به خط عابر پیاده خیره می‌شد. پلک می‌زد. چشمانش می‌چرخید و به سربالایی خیابان نگاه می‌ کرد.

  ماشینی، تندیس دخترک دهاتی را دور زده بود. پایین آمده بود و سرعت گرفته بود.

  پسر از جایش بلند شد. یک‌ لحظه مکث کرد. ماشین به جلوی خانه‌ یی که چراغ شمعدانی سر دری‌اش روشن بود رسیده بود. پسر روی خط عابر پیاده رفت. راننده فرمان را چرخاند. از روی جدول خیابان توی باغچه رفت. فرمان را چرخاند. کومه‌های خاک باغچه را روی آسفالت آورد و ترمز کرد.

  پسر در آن ور خیابان روی گُل‌ بوته‌ ی چای خم‌ شده بود. زیر لب گفت، وقتی دو روز دیگه پژمرده می‌‌‌ شید چرا شکفته می‌‌‌شید.

  تک‌ گل سفید در بغل برگ‌ها، پرچم‌های زرد توی حفره، کاسبرگ براق و گلبرگ بیضی‌شکل. گل بی‌بو و خاصیت و به‌ دردنخور اواخر پاییز.

  پیکان راه افتاده بود. راننده با دنده‌ی یک می‌رفت. گاز داد و توی خفگیِ ته خیابان به دل شهر رفت.

  خانه‌ یی که چراغ سر دری‌اش روشن است، جلوی در ورودی، اینجا وآنجا رد پای کفش‌های گل‌آلود بچه‌ها است. از پشت یکی از پنجره‌ های نیمه‌ باز طبقه‌ ی‌ بالا‌ سروصدای بچه‌های هفت‌هشت‌ ساله می‌آید. زیر آویزه‌های کاغذی رنگارنگ که از سقف اتاق آویزان است سروصدا می‌ کنند. سرود می‌ خوانند. دست می‌زنند. دم می‌ گیرند، ملودی. ملودی. از نفس می‌ افتند و ساکت می‌ شوند و صدای آرام زنی شنیده می‌ شود که می‌ گوید، یکی از بچه‌ها پنجره را ببندد و در سکوتی که پیش می‌آ ید، دوباره دخترک دهاتی است و پوزه‌ی کوه و غبار دارودرخت خیابان سوت‌ وکور.

  سروکله‌ی پیر مردی با راه رفتن الاکلنگی‌ در سرازیری پیداشده بود. با هر قد می که برمی‌ داشت انگار ذره‌ ذره زندگی را مزه‌ مزه می‌ کرد. کلاه دستباف سرش بود. پیرمرد به چراغ راهنمایی رسیده بود. جلو و عقب می‌رفت و کانتینر را ورانداز می‌ کرد. گفت: "می‌ خوام برم لیالستان. می‌ خوام سوار مینی‌بوس بشم."

  پسر با صدای تودماغی گفت: "اینجا مینی‌بوس نمی‌آد."

  پیرمرد گفت: "از اون بالا شبیه مینی بوسه."

  پیرمرد دگمه‌ ی پیراهنش باز بود. پسر گفت: "بیا یه ذره بشین، بعد ته اش ناپیدا."

  پیرمرد گوشش سنگین بود. گفت: "تا از آب و گِل در بیاد یک سطل شاشش را خورده‌ام."

  پسر خم شد و دگمه‌ ی پیراهن پیرمرد را بست: "قلبتان طوری غُل‌غُل می‌ کنه عزرائیل دمش را می ذاره رو كولش."

  پیرمرد فرق سر پسر را بوسید و گفت: "خدایا، باد سرد به این جوان نخورد."

  از جیب کتش تسبیح درآورده بود: "سی سال پیش رفتم مشهد، اونجا خریدم."

  پسر گفت: " می‌ دید چند رَج  برم بیام؟"

  پیرمرد محراب تسبیح را در دستش نگه داشت. نخش سبز بود، با گره‌های ناپیدا. روان نبود.

  "از بس زده‌ای دانه‌ هاش نصفش ساییده."

  پیرمرد گفت: "تو مجروح جنگی هستی؟"

  "نه"

  "من تورو یه جایی دیده‌ام."

  "نه من خاک وخُل‌ این‌ ورها نیستم."

  پیرمرد گفت: "هر تیر و توپی که تا حالا شلیک‌ شده، ای‌کاش آسمان سوراخ‌ سوراخ می‌ شد. چون دیگه نمی‌ تونستند تیر و توپ شلیک کنند."

  سروصدای بچه‌ها دوباره بلند شده بود. انگار بسته‌های کادو را باز می‌ کردند.

  پیرمرد گفت: "این سروصداها چیه؟"

  پسر گفت: "چند تا بچه‌ دارند زور می‌زنند خودشونو توی خوشی‌ تُرشی بذارند."

  پیرمرد گفت: "اون زنِ نجيبه. دست خودش نیست مردها وسوسه می‌شند. به‌اش می‌ گه سینه‌ هاتو می‌ بُرم می‌ اندازم توی رودخانه."

  پسر گفت: "از چی داری حرف می‌ زنی؟"

  پیرمرد گفت: "من سن و سال تو بودم، از دیوار صاف می‌ رفتم بالا."

  پسر گفت: "یه دیوار صاف نشون بده، همین کار را بکنم."

  پیرمرد گفت: "پسرم به ام سلام نمی‌ کند. ای قادر قدرت. می گه تو کی هستی. یادم نمی‌آد تو کی هستی."

  پسر گفت: "کار و بارش چیه؟"

  "شب تا صبح نوک مداد تیز می‌ کنه، صبح تا شب فرو می‌ کنه توی تن من."

  پسر گفت: " ازت می‌ پرسم می تونی دوروبرت یکی رانشانم بدی‌،روانش بهداشتی باشه؟"

  پیرمرد بلندشد وراه افتاد.همان‌طور که کج‌ وکوله قدم برمی‌داشت و دورمی‌شدسرش را برگرداند و گفت: "هرشب قرآن روی سرم می ذارم نفرینش می‌ کنم."

  ماشینی در سرازیری خیابان زوزه می‌ کشید. پسر از جایش بلند شد. وانت نیسان بود، با بار برنج توی گونی. صدای لاستیک‌ها‌آسفالت را جر داد. یکی از گونی‌ها روی زمین افتاد. پاره شد و یک‌ مشت برنج روی آسفالت پخش‌ وپلا شد. نیسان گاز داد و رفت.

  از کندوی عسل، از اتاق ملودی، صدای کارد و چنگال و رقص و پای‌ کوبی و آواز تولد تولد می‌آمد.

  پسر به پشت افتاده بود. پسِ‌سرش به جدول پیاده‌ رو خورده بود و گودی یکی از چشم‌هایش کبود شده بود. یکی از دست‌هایش زیر تنه‌اش مانده بود. مورچه‌ها برگ‌های سوزنی کاج کاشفی را به لانه‌ شان می‌بردند‌،به چه دردشان می‌خورد؟ چند تا گنجشک دوروبر گونی برنج ورجه‌ وورجه می‌ کردند.

  پسر سرش را از روی سنگ جدول بلند کرد. شکاف کمرگاهش را دید. گردنش خم شد. سرش وا‌رفت و خُرخُر کرد. یک قطره خونِ کف کرده از دماغش سرازیر شده بود. از گوشه‌ ی لب‌هایش پایین آمد و روی یقه‌ ی پیراهنش چکّه کرد.

  صورت گرد و زیتونی‌ رنگ دختربچه‌ یی در قاب پنجره پیداشده بود. زلف‌های تابدارش، تکه‌ تکه کوتاه و بلند بود. یک‌ تکه کیک دستش بود.

  پسر جوان سرش را به چپ و راست تکان داد، لبخند زد و اوف كشيد. دختربچه کیک از دستش افتاد. انگشت شستش را روی دماغش گذاشت، شکلک درآورد و پنجره‌ یی که بسته می‌شد در نی‌نی چشم پسر بی‌ حرکت ماند.